Het kaduke land

Open Vld-boegbeelden Patrick Dewael en Bert Somers pleegden in de weekendeditie van De Morgen (16/11) een opmerkelijk opiniestuk over liberalisme, federalisme en confederalisme. Een boeiend leesstuk waarvan - dat zullen beiden allicht niet ontkennen - de voornaamste bedoeling toch wel was om het programma dat N-VA aan de kiezer voorlegt stevig onderuit te halen. De argumenten die ze daarbij gebruiken, gaan helaas vaak de mist in. We bundelen onze tegenargumentatie in drie punten.

Eén. Dewael en Somers benadrukken diverse malen dat federalisten het primaat van het individu hoog in het banier voeren terwijl confederalisten alles onderwerpen aan het groepsbelang. Dat is een heel verkeerde voorstelling van zaken. Het confederalisme zoals N-VA dat propageert, stelt ook nadrukkelijk het individu centraal, niet in het minst vanuit het diepgewortelde respect voor democratie en individueel stemrecht. Eigen aan confederalisme is precies het willen brengen van de besluitvorming naar het niveau waar het beleid het best kan aansluiten op de reële behoeften van de individuele mensen. Deze vaststelling leidt automatisch tot het tweede punt.

Twee. De Open Vld'ers suggereren voortdurend dat het Belgische federale model echt wel werkt. Ook die stelling behoort tot het rijk der fabels. Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank en met wortels in dezelfde partij als die van Dewael en Somers, riep het afgelopen weekend ook nog eens erg expliciet op tot de noodzaak aan een sense of urgency rond de sociaal-economische toestand van het land. Coene hamert op de noodzaak aan maatregelen om ons internationaal concurrentievermogen te verbeteren, maar ook qua publieke financiën en staatsschuld staat België er veel minder goed voor dan vanuit de regering-Di Rupo voortdurend beweerd wordt. Het federale beleidsmodel zoals we dat vandaag in België kennen, leidt niet tot het krachtige beleid dat nodig is om voor meer jobs te zorgen en de welvaart van de burgers in stand te houden, laat staan te laten toenemen. Die vaststelling kan onmogelijk los gezien worden van de kaduke staatsstructuur die België vandaag kenmerkt.

Bovendien kost dat Belgisch model continu geld aan Vlaanderen, een stelling onlangs nog bevestigd door onderzoek aan de Franstalige universiteit van Brussel en die van Namen. In tegenstelling tot wat Dewael en Somers beweren, legt binnen het Belgische federale gegeven vandaag een minderheid (meerbepaald Franstalig België) inderdaad haar politieke en financiële wil op aan de meerderheid. Vlaanderen wil solidair zijn en toont die bereidheid nu al decennialang met daden. Het wordt echter hoog tijd dat er transparantie en voorwaardelijkheid komt rond die solidariteit. Dat kan alleen via confederalisme. Meer nog: de N-VA staat voor positief confederalisme en omschrijft in tegenstelling tot anderen haarfijn wat ze daar mee bedoelt.

Concrete oplossingen

Drie. De N-VA staat inderdaad voor eurorealisme wat absoluut niet hetzelfde is als euroscepticisme waar Dewael en Somers de partij willen mee identificeren. Europa maakt een moeilijke tijd door en de aanslepende eurocrisis weegt constant op de sociaal-economische ontwikkelingsmogelijkheden in het geheel van de eurozone. Wie vandaag niet bereid is op een constructieve wijze een aantal kritische vragen rond Europa en de euro te stellen, speelt rechtstreeks in de hand van diegenen die Europa en de euro radicaal afwijzen. De N-VA behoort niet tot die afwijzers, maar wil via kritische bevraging en discussie tot een Europese constructie komen die naar de burgers toe beter werkt dan wat we vandaag kennen als Europa. Een beperkte elite trok tot nu toe de Europese kar. Het moge duidelijk zijn dat er bij de uitstippeling zware fouten gemaakt werden die dringend correctie behoeven. De burgers moeten daarbij eindelijk de inspraak krijgen die hen toekomt en waar ze in het verleden te veel van verstoken bleven.

De N-VA biedt concrete oplossingen aan voor de diverse ernstige problemen die onze maatschappij vandaag treffen. Ik kon in eer en geweten niet langer afzijdig blijven. En ik hoop dat ook anderen nu de handen mee uit de mouwen willen steken.