Socialisten zijn hypocriet over de loonkosten

Beloven om de loonkosten te verlagen met de opbrengst van de strijd tegen fiscale fraude is de publieke opinie een rad voor de ogen draaien.

De jongste cijfers van Eurostat over de evolutie van de loonkosten in Europa bevestigen dat de Belgische handicap ook over 2013 bleef oplopen. Dat onze loonkosten te hoog zijn, daarover is er nagenoeg unanimiteit in heel politiek Vlaanderen. Maar er blijft wel behoorlijke tot grote onenigheid over in essentie drie elementen: de grootteorde van de loonkostenhandicap, hoe die loonkostenverlaging er moet uitzien (bijvoorbeeld: algemeen of gericht op bepaalde doelgroepen) en vooral over de financiering.

Wat de financiering betreft vallen zowel de sp.a als de PS op met hun voorstel om de opbrengst van de strijd tegen de fiscale fraude te gebruiken voor de financiering van de verminderingen van de loonkosten. Een merkwaardig voorstel, want bij nader toezien geeft het duidelijk aan dat de socialistische zusterpartijen eigenlijk helemaal geen verlaging van die loonkosten nastreven.

Middelen

Laat er niet de minste twijfel over bestaan dat een ernstige en volgehouden strijd tegen fiscale, en trouwens ook sociale, fraude ook voor de N-VA een absolute must is. Fraude tolereren staat haaks op het principe van absoluut respect voor de rechtsstaat en druist in tegen de meest elementaire principes van maatschappelijke eerlijkheid en deugdelijkheid. De vraag die hier echter vooral aan de orde is, luidt of die uitermate legitieme en wenselijke strijd tegen fiscale fraude ook de middelen kan leveren om een loonkostenverlaging structureel te financieren. Het antwoord op die vraag is negatief.

Er zijn principieel twee mogelijkheden in verband met de strijd tegen fiscale fraude: ofwel pakt men deze fraude ernstig en doortastend aan, ofwel moddert men maar wat aan. In het laatste geval zal er per definitie geen sprake zijn van significante opbrengsten en zijn er dan ook nauwelijks middelen ter beschikking om de loonkosten op een structurele wijze te verlagen. Maar ook indien het beleid ter bestrijding van de fraude ernstig en doortastend wordt gevoerd, dient uiteindelijk dezelfde conclusie getrokken te worden.

Een efficiënte fraudebestrijding zal immers als ultiem gevolg hebben dat fraude voor een groot stuk verdwijnt. Maatschappelijk verantwoorde fraudebestrijding dient trouwens ook als doelstelling te hebben dat fraude effectief zoveel mogelijk uit het maatschappelijk gebeuren verdwijnt. Er zal bij een efficiënt fraudebeleid mogelijk voor kortere tijd een behoorlijke opbrengst uit boetes, recuperaties en dies meer te puren vallen maar uiteindelijk zullen die opbrengsten afnemen.

Belastingdruk

Het is immers bijzonder naïef te denken dat fraudeurs zomaar zullen doorgaan met hun praktijken eens blijkt dat de pakkans fors gestegen is. Sommige transacties zullen gewoon verdampen en andere zullen zich, in de mate van het mogelijke, verplaatsen naar oorden waar fraude lakser wordt aangepakt. De sp.a rekent op 3 miljard euro opbrengst per jaar uit de fraudebestrijding. Fiscaal expert Michel Maus taxeerde dat beleefd als ‘niet realistisch’ in De Morgen.

In heel de discussie rond fiscale fraude wordt ook al te vaak uit het oog verloren dat onze zeer hoge belastingdruk mee aanleiding geeft tot omvangrijke ‘zwarte’ transacties. Veel van die transacties gebeuren enkel omdat ze zich in het onzichtbare circuit kunnen ontrollen. Forceer ze naar de oppervlakte en ze verdwijnen gewoon, om de doodeenvoudige reden dat deze transacties in het officiële circuit geen economisch-financiële bestaansreden hebben. 

De conclusie is onvermijdelijk. De PS en de sp.a stellen voor het financieren van de verlaging van de loonkosten een mechanisme voor dat nooit op een structurele wijze voor de middelen kan zorgen om de loonkosten ernstig te verlagen. Lagere loonkosten zijn dus duidelijk geen prioriteit voor de socialistische familie.