Hoge loonkosten doen veel meer jobs sneuvelen

De kruistocht tegen sociale fraude van John Crombez is eenzijdig en gaat voorbij aan een veel belangrijkere problematiek voor economie en jobs.

Met staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez als beukende spits wil de ploeg-Di Rupo de forcing gaan voeren rond de sociale fraude die ons land zou overspoelen. Meer bepaald richt de regering haar pijlen op constructies waarbij het elementaire Europese principe met de voeten wordt getreden dat inhoudt dat werken in een lidstaat ook het respecteren van de regels en wetten van dat land inhoudt. Fraude is fraude en het staat buiten kijf dat diverse van de aangeklaagde toestanden ernstige schade toebrengen aan bedrijven hier bij ons en voor de onrechtmatige vernietiging van een aantal jobs zorgen. Toch borrelen rond de poeha die Crombez en de federale regering nu maken inzake sociale fraude minstens drie bedenkingen op.

Ten eerste, het blijft onduidelijk waar nu juist de krijtlijnen moeten worden getrokken in deze discussies. Wanneer is er, rekening houdend met de Europese spelregels terzake, ondubbelzinnig sprake van sociale fraude? Met andere woorden: wat houdt het begrip “detachering” juist in? Het zou de rechtszekerheid zeer ten goede komen indien er glasheldere antwoorden op deze vragen zouden komen. Van de welles-nietes-discussie die vandaag heftig woedt tussen John Crombez en de Europese Commissie wordt niemand beter.

Ten tweede, er is inzake sociale fraude veel meer aan de hand in dit land dan buitenlandse bedrijven die hier mensen uit hun thuislanden komen inzetten tegen voorwaarden die niet sporen met onze wetten en regels. Er is ook de individuele sociale fraude van bijvoorbeeld de in het zwart bijklussende werkloze. Zeker niet aan de orde voor de regering-Di Rupo is het gegeven dat veel van deze sociale fraude finaal ook haar wortels heeft in onze torenhoge belastingdruk. John Crombez geeft voortdurend blijk van enige onevenwichtigheid als het om de aanpak van sociale fraude gaat.

Ten derde, en meest fundamenteel, lijden onze bedrijven en de tewerkstelling in dit land in het algemeen vandaag veel meer onder de torenhoge loonkosten dan onder de gevolgen van de sociale fraude die de regering-Di Rupo nu te vuur en te zwaard wil gaan bestrijden. De regering-Di Rupo wil de loonkostenhandicap wegwerken tegen 2018 maar gaat van bij de aanvang al absurd laag met de inschatting van die loonkostenhandicap. Volgens vice-premier Laurette Onkelinx zou het zelfs niet meer dan “1 à 2 procent” zijn. Anderen binnen de regering gaan in de richting van 5 procent maar dan stopt het wel. Legt men de cijfers van instellingen als de Europese Commissie, Eurostat en de OESO bij elkaar, dan komt voor het geheel van de economie een handicap inzake uurloonkosten aan de oppervlakte van 16 procent. Voor de industriële sector loopt deze handicap op tot 20 procent. Voor de private sector van onze economie zelfs tot 25 procent.

Onder  Di Rupo nam deze loonkostenhandicap verder toe. Gemeten vanaf het vierde kwartaal van 2011 gaat het ten aanzien van de drie buurlanden om een stijging met 1 procentpunt, ten opzichte van het geheel van de eurozone om 2 procentpunten. Wil men de eerder vermelde loonkostenhandicap van 25 procent wegwerken, dan zouden er ingrepen a rato van afgerond ruim 33 miljard euro moeten komen daar de globale loonmassa in de private sector op een 135 miljard euro uitkomt. Naast een loonblokkering (na indexatie) voor 2013-14 neemt de regering-Di Rupo voor 1,1 miljard euro maatregelen waarvan ongeveer de helft slaat op loonkostenverlagingen. Nauwelijks een druppel op een hete plaat, zoals onder meer Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank, op een indirecte wijze ook benadrukte. 

Uit de analyses van onder meer de Leuvense hoogleraar Joep Konings blijkt dat een oplopen van de loonkostenhandicap met 1 procentpunt ons op termijn zowat 20 000 jobs kost. De strijd tegen de sociale fraude zoals John Crombez die wil gaan voeren zal er zeker ook voor zorgen dat er minder jobvernietiging zal optreden. Een significante en structurele loonlastenverlaging zal op dat vlak echter veel meer zoden aan de dijk zetten (en zeker ook meer dan een verlaging van de BTW op elektriciteit). Als men, zoals vanuit de regering-Di Rupo voortdurend wordt beweerd, de bedrijven wil versterken en de jobcreatie wil bevorderen, heeft strijd tegen echte sociale fraude haar plaats. De topprioriteit terzake situeert zich evenwel op andere terreinen, zoals hopelijk aan de orde komt op het overleg vandaag rond het concurrentiepact.